7/11/2019 1 Reactie SOUTH AFRICAN BY HEART19 weken lang in Zuid-Afrika. Het doet wat met een mens. Het was een ronduit fantastische ervaring. De laatste vijf dagen die we doorbrachten in Kaapstad voelden raar aan. Het was toch onze thuishaven 4,5 maanden lang en we voelden er ons als een vis in het water.
Dinsdagmorgen stonden we vroeg op. Elsabe deed ons naar OR Tambo, de gigantische internationale luchthaven van Johannesburg, waar we met Kulula een vlucht van een tweetal uurtjes aanvatten richting Kaapstad, onze ‘home away from home’. Net voor de middag landden we in de Mother City en pikten we onze huurauto op aan de luchthaven. Het was een zonnige dag en er was geen wolkje aan de lucht. We huurden een Toyota Corolla die ruim genoeg was voor onze valiezen om terug te vliegen. We installeerden ons terug in het appartement en zetten een wasmachine op. Nadien slopen we letterlijk naar het werk om onze collega’s/vrienden te verrassen met onze terugkomst. Het was een heel blij weerzien en onze voormalige baas Gavin sms’te onmiddellijk zijn vrouw Wanda om een braai voor ons te organiseren. Wat een terugkomst. Samen met Billie genoten we van een fris ijsje op de boulevard. Op tijd gingen we naar bed, want we waren toch nog vooral heel moe van de rondreis. Op woensdag gingen we in de morgen naar onze vriend Kenny van de Green Point Tennis Club om een tweetal uurtjes te tennissen. De fysiek was toch verder weg na drie weken stilgelegen te hebben. ’s Avonds vond in Bocadero in Antwerpen onze proclamatie plaats waar we het goede nieuws kregen dat we allebei onze bachelor Marketing op zak hebben. Nonkel Wolfstee, Christof, had ons voor ons vertrek een bon gegeven om in The President Hotel te gaan dineren. Onze diploma-uitreiking was een perfecte gelegenheid om in het chique 4-sterrenhotel in Bantry Bay goed te eten met een heerlijke fles wijn. Om zes uur ging de wekker af op donderdag. We hadden samen met Billie een daguitstapje gepland naar Hermanus en Gansbaai via de Whale Coast. De walvissen zouden normaal gezien terug zijn in Zuid-Afrika en we hebben dus een Marine Big Five cruise geboekt via IH. We dronken een koffietje en aten een muffin alvorens de haven uit te varen. Het was een stralende dag. Na een twintigtal minuutjes varen stootten we op een kleine school dolfijnen met een baby’tje op slechts een honderdtal meter voor de kust. De dolfijnen waren aan het spelen in de golven. Nadien zagen we (jammer genoeg) slechts een heel klein stukje van een Copper-haai. Opnieuw geen grote Witte Haai en onze Marine Big Five zou ook vandaag niet vervolledigd worden. Nadien stootten we op een gigantische walvis. We hadden het geluk dat de walvis het toeliet dat de boot heel dichtbij kon komen. We zagen zelfs het oog van het gigantische beest. Puur genieten van het moment. Nadat we terug aan wal kwamen, kregen we een verse kom soep en nam de Marketing Manager van het bedrijf ons mee naar een pinguïn sanctuary waar we meer leerden over welke (natuurlijke) vijanden de Afrikaanse pinguïns zo sterk bedreigen. Tegen 2023 kan het ras al volledig zijn uitgestorven. Er is dus duidelijk actie nodig. We hopen alvast dat de volgende generaties in elk geval kunnen genieten van de vrolijke pinguïns in Zuid-Afrika. Tijdens onze stage probeerde IH meermaals een voetbalwedstrijd te plannen, maar de andere ploeg liet steeds verstek gaan. Op vrijdag stond er een heus Fives Futbal tornooi met alle andere taalscholen op het programma. William haalde zijn voetbalschoenen van onder het stof en vervoegde team IH. Het werd geen succesvolle deelname, beide teams overleefden de groepsfase niet. Nadien gingen we met z’n allen naar Gavin thuis om bij hem te genieten van goede wijn en een heerlijke braai. Wat gaan we dat concept toch missen. Het werd een zatte, maar toffe avond (voor bob William enkel het tweede). Bedankt aan Gavin & Wanda om deze topavond te organiseren voor ons. Zaterdagmorgen ging het opstaan niet zo vlot bij Kenneth. En dat terwijl hij nog wel wat moest inpakken. Ibuprofen, wat water en een warme douche later schoot hij toch in gang. ’s Middags reden we richting één van onze favoriete regio’s, Stellenbosch. We gingen nog een allerlaatste keer een Wine Tasting doen bij Spier. Eén van de oudste wine estates van de regio. Het was echt genieten van de heerlijke wijn en de prachtige omgeving. Nadien gingen we naar Kelly-Marie, onze vriendin van Zonnebloem, thuis (ze woont op een prachtig gelegen wine estate). Daar genoten we van champagne uit Argentinië, een fles Revenge of the Crayfish, dit is een witte wijn gebrouwen door één van haar studenten en wordt onthaald als één van de volgende talenten en een echte topwijn. Ze gaf ons zelfs een fles mee om Europa te veroveren met de Crayfish. Kelly-Marie voorzag een heerlijk gezonde lunch met groentjes, zalm en brood. Het was heerlijk smullen en Kenneth begon toch door zijn kater te komen. We genoten ook van een topwijn cabernet sauvignon Chateau Libertas uit maar liefst 1975. Genieten van bangelijk goede wijn. Op tijd keerden we terug richting Kaapstad. Samen met Billie en Dean hadden we afgesproken om naar Kaapse Stories te gaan. Een show over een gezin dat in District Six leeft en over de spanningen rond Apartheid. Echt traditioneel Zuid-Afrikaans eten wat we ondertussen zeker en vast kunnen smaken, gecombineerd met heerlijke rode wijn. De show zelf was ook zeker en vast de moeite, het Afrikaans gezang konden we bijna perfect verstaan en ook het gezang in een lokale taal gaf ons het Lion King gevoel. Perfect om ons 19-weken lang avontuur hier in Zuid-Afrika af te sluiten. Op zondag 30 juni brak het moeilijke moment van het vertrek aan. We laadden de valiezen in de auto en slagen voor de allerlaatste keer de deur van Robeye View 22, toch ons thuisstekje, achter ons dicht. We hebben enorm graag in dit appartement gewoond en voelden ons er echt thuis. We reden een allerlaatste keer door Sea Point met de fantastische uitzichten op de Atlantische Oceaan richting Billie thuis, waar we afscheid namen van iemand die toch als familie aanvoelt ondertussen. William had nog steeds een krop in de keel bij het inchecken van de valiezen. De dames van Turkish Airlines toonden begrip en zagen onze 18 kg teveel aan bagage (wijn weegt wel wat…) gelukkig door de vingers. We begonnen aan onze 20-uur lange reis terug richting Amsterdam. Door de sterke concentratie van baby’s in het vliegtuig, werd het niet zo’n vlotte vlucht en werd er eigenlijk bitter weinig geslapen. We strompelden door de douane en daar stonden onze mama’s met een gigantische welcome home banner op ons te wachten. Het was een enorm blij weerzien met hen. We dronken een koffietje alvorens terug richting Herentals en België te rijden. Daar werden we verrast met een Braziliaanse barbecue waar alle vrienden en familieleden op aanwezig waren. We dronken Duveltjes en genoten ervan om iedereen terug te zien. (Merci aan de mama’kes voor de organisatie ;-) ) Dat was het dan. 4,5 maanden waar we zo hard naar uitgekeken hadden, zo hard voor gewerkt hadden om die beurs binnen te rijven. 4,5 maanden werden een prachtige herinnering, een kennismaking met het Afrikaans continent en wat daar reilt en zeilt. We leerden geweldige mensen kennen die vrienden voor het leven werden. We voelden ons thuis en geapprecieerd in Kaapstad. Oprecht mogen we zeggen dat het de mooiste 19 weken uit ons leven geweest zijn en we zijn alle vrienden & collega’s dankbaar om deze periode in ons leven zo speciaal te maken. We keren rijker terug naar België en zullen vanaf nu altijd ‘South African by heart’ zijn. Baie dankie Suid Afrika. Thank you so much South Africa.
1 Reactie
7/10/2019 0 Reacties THE TRIP OF A LIFETIMENa 14 weken noeste arbeid bij International House in Kaapstad kon eindelijk de vakantie beginnen voor ons. We deden in het weekend de laatste inkopen en vertrokken op maandagmorgen 8 uur op een 22-daags avontuur doorheen het zuidelijk deel van Afrika. Op het programma stond een intensief bezoek aan maar liefst vier verschillende landen, zijnde Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zimbabwe. Heel wat extra stempels in ons paspoort J
Maandagmorgen 8 uur dus. We ontmoeten de rest van de groep. Nu ja, de rest, twee mensen. Een Duits meisje van 20 jaar die in het begin nogal verlegen was en een Portugees van 62 jaar die steeds voor leven in de brouwerij zorgt. Een klein, maar fijn reisgezelschap. (En het grote voordeel van 4 stoelen per persoon te hebben in de bus – wat een busrit van 8 uur toch veel aangenamer maakt). We vertrekken noordwaarts op maandagmorgen voor een rit van maar liefst 560 kilometer. Onderweg nemen we afscheid van Kaapstad met een allerlaatste zicht van Tafelberg op Bloubergstrand. We kopen wat Castle bier in Pick n Pay (het principe van sundowners was ons al gekend J). Onderweg zagen we het landschap veranderen van het groene Kaapstad naar een woestijnachtig gebied. ’s Avonds net voor zonsondergang komen we aan in Springbok waar we niet kamperen, maar wel in een knap hotel verblijven. Dat valt weer eventjes mee. Kayakken op de Oranjerivier (dag 2-3) Normaal gezien stond een 2-daags kayakavontuur op het programma met een nacht wildkamperen aan de oevers van de Oranjerivier. Dit was door de weersomstandigheden jammer genoeg niet mogelijk. Dit gaf ons de kans om een dag te chillen aan het prachtige zwembad van de camping en te genieten van onze allereerste sundowner. De dag nadien gingen we wel ter water voor een 5-uur durend en 15 kilometer lang kayakavontuur dwars langs de blauwe long van dit woestijnachtig gebied. Onderweg hebben we onze eerste wilde beesten gespot, namelijk enkele otters, verschillende watervogels en zelfs de Afrikaanse Visarend, de grootste vogel van de rivier. De rivier geeft de lokale economie duidelijk een boost en vele druivenplantages kan je terugvinden langs de oevers die toch seizoenaal voor heel wat extra werk zorgen voor de locals. William en de Portugees in ons gezelschap kregen van al dat kayakken zin om te gaan vissen. Ze leenden aan de receptie een visstok van de eigenaar en gingen aan de slag. Ondanks het feit dat ze enkel met brood konden vissen, slaagden ze er toch in om 2 visjes te vangen. Klein weliswaar, gelukkig voorzag de gids een goed stuk vlees voor op de barbecue. Toen het wat donkerder werd, brak tot overmaat van ramp de lijn nog en was de visstok stuk. Gelukkig waren we voor dag en dauw al weg en lieten we een briefje achter om ons te verontschuldigen. Second biggest canyon in the world (dag 4) De volgende dag stond een ander hoogtepunt van Namibië op het programma. De Fish River Canyon is na de Grand Canyon in de Verenigde Staten de grootste canyon ter wereld. De verzichten waren ronduit indrukwekkend. We waren ook vrijwel de enige toeristen die aan het genieten waren van de natuurpracht die zich op duizenden jaren door erosie gevormd heeft. In de namiddag reden we verder richting het Greenfire Desert Camp waar we pas laat op de avond aankwamen en onder een heldere sterrenhemel ons kamp opzetten. We sliepen aan de voet van de rots en hadden een magnifiek uitzicht over de ganse melkweg. Wanneer het stil was, hoorde je helemaal niets. Een magnifieke ervaring om tot rust te komen in de wildernis. De melkweg in de woestijn (dag 4-5) De dag nadien stonden we vroeg op en namen we afscheid van onze gids Doctor. Hij kreeg jammer genoeg het slechte nieuws te verwerken dat zijn vrouw een beroerte had gehad en nam de eerste bus terug naar Kaapstad om vandaar naar zijn thuishaven Johannesburg te vliegen. Zijn vervanger noemde Gibson, maar zou pas ’s avonds laat aankomen in ons desert camp. We kregen gelukkig wel een vervanger voor de dag, de man heette Elton en nam ons na een heerlijk stevig ontbijtje (spek met eieren en boerewors) mee op wandeling om de uitzichten in de Namib desert te absorberen. Van ver spotten we onze allereerste dieren, wat zebra’s, struisvogels en springbokken. Het safarigevoel begint al aan te wakkeren. Na een tweetal uurtjes gaan we terug naar het kamp waar we tijd krijgen voor een siësta. We spelen een beetje Uno met de kaarten en Carlos probeert ons het spelletje ‘King’ te leren. Een strategisch en interessant spel, maar niet zo evident om te leren… (Het zou uiteindelijk nog een tijdje duren vooraleer we het spelletje volledig snapte). In de late namiddag pikte Elton ons op met een open game drive auto om onze allereerste safari aan te vangen. In de Namib desert hebben we niet zoveel wilde dieren gezien, maar wel genoten we van het magnifieke uitzicht over de woestijn. We pikten de zonsondergang mee met een frisse pint op een woestijnduin. Het einde van een toffe dag. Toen we terugkwamen in het kamp, was Gibson onze nieuwe gids al toegekomen en druk in de weer met een braai voor ons. Zijn porties qua eten waren meer dan die van Doctor en dat alleen stelde Kenneth gerust dat de trip wel goed zou aflopen. We kaarten opnieuw gezellig na bij het kampvuur en gapen op tijd en stond eens naar boven om de ronduit geweldig mooie sterrenhemel in ons op te nemen. Namibia’s trademark: the red dunes in the desert (dag 6) Na twee dagen doorgebracht te hebben in het Greenfire desert camp, rijden we door naar één van dé toeristische trekpleisters van Namibië: de vuurrode duinen in de Sossuvlei. Het ritje richting de Sossusvlei ging niet zeer vlot. Onderweg kregen we een lekke band in het midden van de woestijn. Met man en macht hebben de band vervangen die vlotjes het formaat had van een band die onder een vrachtwagen steekt. Hopelijk houdt de bus het nog uit tot het einde van de reis, dachten we… Op de Sossusvlei zelf verruilden we de bus voor een 4x4 waarme we richting Sossusvlei rijden. Een gigantische zoutpan met zeer oude bomen die duidelijk al lang geen water meer hebben gekregen. Het was verschroeiend warm in het midden van de duinen en er stond een zeer stevige wind. Samen met gids Gibson begonnen we aan de beklimming van Big Daddy, de hoogste duin van Namibië en bij de hoogste duinen ter wereld met zijn 350 meter. Lion’s Head ter vergelijking was 669 meter. Toen Gibson dat in de bus zei, dachten we: “hapjeee”. Tot we goed en wel aan de beklimming begonnen. Wandelen in enkel en alleen los zand was een zeer grote uitdaging en tot onze opluchting gaf de Portugees ergens op een 100 meter hoogte verstek. Wij als goede collega’s hebben hem niet in de steek gelaten en zijn mee naar beneden gegaan. Eens terug in de bus klopten we onze schoenen uit die echt vol zaten met zand. Gibson bereidde voor de allereerste keer pasta met ‘shakalaka’ voor wat hij omschreef als licht pikant. Licht pikant in Afrika of licht pikant in Thailand, wij proeven nog steeds het verschil niet en het stoom kwam uit onze oren, maar we hadden ook ontzettend veel honger van onze hike. Gelukkig hadden we voldoende water in de bus om te blussen J. Onderweg kwamen we op de Tropic of Capricorn ofwel de steenbokskeerkring. In een zeer ver verleden hebben we hierover geleerd in de lessen aardrijkskunde. Nu was het vooral een leuk punt om een foto te nemen met de groep. Een tweetal uurtjes na deze stop hoorden we continu gepiep uit Gibson zijn cabine komen. “Oh neen”, dachten we na de autopech van die morgen en onze zorgen bleken terecht. Er was een mechanisch defect en onze gids moest te voet op zoek naar hulp. Wij bleven achter om de bus te bewaken en namen dan maar een paar stoeltjes naar buiten om daar wat te kaarten en een frisse pint te drinken. (Panikeren heeft nog geen enkel wereldprobleem opgelost). Na een tweetal uren, net voor zonsondergang, kwam Gibson terug – na een wandeling van ruim 10 km alvorens hulp te vinden. Onze redder in nood had een klein uurtje nodig om de truck aan de praat te krijgen, maar gelukkig konden we verder richting het kamp. In het donker stelden we onze tenten op en genoten we van een lekkere spaghetti bolognaise. Nadien wandelden we nog eventjes tot aan de waterput waar een grote kudde zebra’s aan het drinken was. We observeerden de dieren een uurtje en gingen nadien terug naar de tent om te slapen. Solitair Swakopmund (dag 7-8) Ondertussen zijn we al een week aan het rondreizen en kamperen. Onderweg naar Swakopmund, de op Windhoek na grootste stad in Namibië, maken we een pitstop in Walvis Bay, gekend voor zijn grote populatie flamingo’s die je vanop de boulevard kan zien. Swakopmund is een vissersstadje dat voornamelijk rijk is geworden van de vele zoutmijnen en recentelijk ook van toerisme. Op de dag van aankomst installeerden we ons in de Amanpuri lodge, jawel een echt bed voor deze twee nachten, en verkenden we het stadje. Het is een vrij gezellige stad met veel souvenirwinkels en restaurants. ’s Avonds eten we Italiaans met de ganse groep en kruipen we vroeg in ons echt bed. Kenneth staat niet meteen bekend als de beste chauffeur en heeft zich ondoordacht ook ingeschreven om te gaan quadbiken in de duinen vlakbij Swakopmund. Bij iedere bocht zag Kenneth zijn leven aan zich voorbijflitsen en bij de diepe afdaling in de duin was het puffen en zweten geblazen. Na ongeveer een uurtje rijden durfde Kenneth al eens de grens van 50 kilometer per uur op te zoeken. Dit terwijl William zich volledig uitleefde samen met de Portugees en er al snel achter kwam dat de quads gelimiteerd waren tot maximaal 60 kilometer per uur, tot hun grote spijt… In de namiddag deden we nog wat inkopen voor de komende dagen en wandelden we tot aan de pier om de zonsondergang mee te pikken en opnieuw een poging tot vissen te doen. William heeft zich zelfs een visstok aangekocht. Jammer genoeg geen succes door de sterke stroming van de Atlantische Oceaan, dan besloten we maar om lokale vis te gaan eten in Ocean Basket, namelijk kipling, angel & hake. Na al die maanden vlees eten deed het deugd om nog eens te genieten van een goed stuk vis. Nog meer Cape Fur Seals (dag 9) Vandaag stond een lange reisdag voor de boeg vanuit Swakopmund langs de Skeleton Coast, een lange kuststrook waarlangs door heel zware stormen vele schepen zijn vergaan en zelfs karkassen van aangespoelde walvissen door stormweer terug te vinden zijn. Gibson toonde ons zo’n scheepswrak dat amper op enkele meters van de kust lag. Het was indrukwekkend om zo’n scheepswrak van zo dichtbij te kunnen zien. Rond de middag kwamen we aan in Cape Cross, een punt dat de Portugezen als eerste ontdekt en gekoloniseerd hebben maar dat vandaag de dag vooral bekend staat om zijn gigantisch grote Cape Fur Seal kolonie. Maar liefst 210.000 stinkende zeehonden verzamelen zich op Cape Cross, de kolonies die we op Hout Bay zagen zijn er absoluut niets tegen. We konden heel dicht bij de zeehonden komen die vooral van het stralend zonnetje genoten. Wel loerde er steeds gevaar op de loer, een jakhals was op zoek naar een geïsoleerd kleintje als middageten. In de late namiddag kwamen we aan in Spitzkoppe, gekend om de bergen met zeer spitsige punten. De Duitse invloed van Namibië is sterk in de naam verweven. We maakten een kleine wandeling en pikte de zonsondergang over de vallei mee met magnifieke kleuren op de rotsformaties. Puur genieten in de wildernis. The Big Three (dag 10-11) Op dag 10 stond de eerste echte safari op het programma. We stonden om vijf uur ’s morgens op, braken de tenten af en sprongen zo enthousiast als een klein kind op de bus richting het Etosha National Park, gekend om The Big Five die zich hier schuilhoudt. Eindelijk de echte safari-ervaring waarvoor we deze rondreis tenslotte gekozen hebben. Op de middag kwamen we aan en zetten we onze tenten als de bliksem op. Gibson vertelde ons dat de camping een waterput had waar het steeds bruist van activiteit. We gingen dan maar snel even kijken voor we aan onze eerste echte safari game drive begonnen. En we hadden geluk. Een gigantische, dorstige kudde van een veertigtal olifanten verzamelden aan de waterput om eventjes te drinken. Dat leverde al onmiddellijk mooie foto’s op en was de nummer 1 van onze Big Five fotojacht. Op de eerste game drive zagen we een hele boel wilde dieren, namelijk zebra’s, gemsbokken, springbokken en giraffen. Aan een verlaten waterput keerde ons geluk op de Big Five jacht echter. We spotten een zwarte neushoorn, de meest zeldzame van de twee. Hierdoor zitten we al op twee van de vijf. Goed voor een eerste dag en Kenneth zijn maag begon al te rammelen. Tijd om terug naar het kamp te gaan. Gibson nam nog één afslag naar een waterput waar het krioelde van de struisvogels. We keken naar elkaar en onze gezichtsuitdrukking was voldoende. “Weeral onnozele struisvogels?”. We bleven daar ongeveer een tiental minuutjes staren naar de struisvogels, die wel ontzettend lekker zijn om op te eten. (Kenneth had écht honger op dit moment). En opeens repte de struisvogels zich om zo snel mogelijk weg te zijn. William en Gibson hadden ook al iets in de verte gespot. Een leeuwin maakte haar aantocht, de waterput was helemaal verlaten toen zij aankwam met haar welpjes. We waren getuige van een werkelijk uniek moment en welpjes zijn volgens Gibson enorm moeilijk om te spotten. Het was werkelijk machtig om te zien dat de leeuwin zoveel respect afdwingt en het beest zelf zag er prachtig uit. Kippenvel-ervaring en in ons hoofd speelde continu de soundtrack van The Lion King. ’s Avonds genoten we van sundowners aan de waterput in de camping in de hoop een luipaard te spotten. Jammer maar helaas, gelukkig smaakte de frisse pint goed J. We stonden opnieuw zeer vroeg op om op tijd te kunnen beginnen aan onze gamedrive. We gingen onmiddellijk terug naar de waterput waar we de leeuw gespot hadden en ja hoor, diezelfde leeuwin kwam na een tijdje uit de bush. Ditmaal hing ze vol onder bloed. Ze had zonet een prooi geslagen voor haar kroost en zag er moe en dorstig uit. Ze werd op een 500-tal meter gevolgd door de mannelijke leeuw, een prachtig beest dat zelfvertrouwen uitstraalde en heel mooie manen had. De echte King of the Jungle. Ondanks dat het vroeg in de ochtend was, waren we allebei klaarwakker en genoten we van de aanwezigheden van de leeuwen. Op het vervolg van de game drive kwamen we niet echt iets spectaculair, wat olifanten, giraffen en verschillende soorten bokken. Opeens stootten we op twee verbannen leeuwen, een van de twee deed ons verdacht veel aan Scar denken (al kan onze Lion King obsessie hier ook wel stilletjes aan de bovenhand hebben genomen…). De leeuwen waren duidelijk nog jong en genoten van hun siësta onder een boom. De rest van de rit was rustig zonder nog op iets spectaculair te stoten. ’s Avonds aangekomen in het kamp schreven we ons nog in voor een night game drive. Toen we begonnen aan de rit zei de gids ons dat ze al lang niets meer spectaculair gezien had. Voor 50 euro hadden we dus geen verwachtingen meer. Maar die werden al zeer snel overtroffen. Aan de eerste waterput waar ze een stop maakte, zagen we maar liefst drie neushoorns en een grote kudde olifanten met kleintjes. De matriach kon ons gezelschap wel niet heel lang op prijs stellen en maakte ons duidelijk dat we maar beter opzouten. Het werd meteen duidelijk dat de dieren territorialer en veel actiever zijn. Onderweg naar de volgende waterput stootten we op een gigantische mannelijke olifant die alleen op pad was. We bevonden ons in zijn territorium en hij liet dat meer dan duidelijk merken. De gids ging voluit in achteruit en de olifant bleef maar dichter en dichter komen. Met een bang hartje zagen we het gebeuren, maar gelukkig had de olifant er al snel genoeg van en ging hij verder met zijn nachtelijke wandeling. Op een bepaald moment zagen we een half uur lang echt niets. En dan opeens schoot er een leeuw en leeuwin recht voor onze auto. We kwamen op amper een vijftal meter van de leeuw die ons gezelschap helemaal niet erg vond en te druk bezig was met zijn territorium af te bakenen door te plassen. Een geweldige ervaring die ons nog zeer lang zal nablijven en de night game drive was allesbehalve teleurstellend. Nijlpaarden aan de Caprivi-strip (dag 12) Na de verbluffende safari-ervaring stond de langste reisdag van de ganse trip op het programma. Maar liefst 640 kilometer over zeer slechte wegen. Gelukkig hield de bus het heel goed aan en kwamen we nog voor zonsondergang op de camping aan die zich situeert aan de oevers van de Okavango Delta. Het was een mooie camping met heel gezellige bar waar we konden nakaarten met andere avonturiers en over hun safari-verhalen meer te weten komen. We werden wel gewaarschuwd dat ’s avonds de nijlpaarden tussen de tenten komen grazen. Heel belangrijk dus om eventjes met de pillamp te schijnen alvorens een nachtelijk toiletbezoek te doen. Deep in the Okavango Delta (dag 13-14) Op dag 13 staken we de grens van Namibië naar Botswana over om op avontuur te gaan in de Okavango Delta. De Delta vindt haar oorsprong in het hooggebergte van Angola en droogt uit in de Kalahari-woestijn in Botswana. Deze blauwe long is vitaal voor het land en biedt opportuniteiten qua landbouw. Op de Drifters Tour, in tegenstelling tot met andere touroperators, verblijf je niet aan de uiteindes van de Delta maar wel 60 km diep in de Delta. Het duurde dan ook 3 uur per motorboot alvorens we het basiskamp bereikten op een privé-eiland. Onderweg zagen we een nijlpaard, enkele krokodillen en om de haverklap een Afrikaanse Visarend. De lokale gids daar was zeer duidelijk; zwemmen was niet toegelaten en enkel je bewegen op het kamp zelf en er niet alleen op uittrekken op het eiland. Je kan zomaar eens tegen een olifant of luipaard lopen. Het kamp had opgestelde tenten met bedden en prachtige buitendouches met heerlijk warm water. Op de tweede dag stonden we vroeg op voor een licht ontbijtje en nadien gingen we er te voet op uit om olifanten en nijlpaarden te tracken. Onze gids kon zelfs over de kleinste sporen van de dieren enorm uitgebreid vertellen. Per mokori (een uitgeholde boomstam die dienst doet als kano) verkenden we de vele kanaaltjes van de Delta en kwamen we zelfs in een lagune een tiental nijlpaarden tegen die aan het spelen waren in het water. Een indrukwekkende en beklijvende ervaring. ’s Middags stond er een heerlijk uitgebreide lunch voor ons klaar op een zonnig terrasje met zicht op het water. Dat vraagt om een frisse Castle pint J. Aansluitend wou onze gids een siësta houden en hebben we wat gekaart en gevist. Tegen 4 uur pikte de gids ons op voor een sundowner met bier & snacks op de rivier. Een fenomenale zonsondergang waar we dan ook op geklonken hebben. Luxe-lodge in Maun en panoramisch zicht over Okavango (dag 15) Opnieuw zeer vroeg uit de veren. Ondertussen zijn we al twee weken aan het rondreizen door Zuidelijk Afrika. Na een drie uur durende boottocht stond er nog een busrit van vier uur voor de boeg. Het vroege vertrek was noodzakelijk omdat we nog een Cessna vlucht over de Delta tegoed hadden. Rond 16 uur stegen we op van Maun International Airport (als je dacht dat de controle op Eindhoven al laks was – Maun slaagt letterlijk alles). We vlogen over het Moremi Game Reserve met een panoramisch uitzicht over de Delta en hoe die zich een weg meandert door het ganse landschap. We vlogen op ongeveer 150 meter hoogte, perfect om grote kudde olifanten, buffalo’s en giraffen te spotten vanuit de lucht. De vlucht duurde een uurtje en bood een mooi perspectief op de grootte van de Delta en het was mooi om te zien hoe groen het landschap was door de aanwezigheid van het water. (En hoe droog het enkele kilometers van de Delta af al gauw werd). Botswana staat ook gekend voor een grote problematiek met olifanten. Olifanten zijn zeer gevoelige beesten en weten waar ze veilig zijn en waar ze bedreigd kunnen worden. Botswana heeft zeer sterk in gezet op het beschermen van de wilde dieren. De buurlanden zijn hier lakser mee omgesprongen en alle olifantenkuddes van de omliggende landen trokken massaal richting Botswana. Hierdoor is er een problematiek ontstaan dat er eigenlijk teveel olifanten per vierkante kilometer zijn, waardoor ze uit de nationale parken gaan en dorpen vernielen en mensen om het leven brengen, gewoonweg omdat er te weinig plek was. Vanuit de lucht zag je ook om de haverklap kuddes olifanten. In het Westen zagen we de berichten passeren “Botswana gaat terug op olifanten jagen”. Dat voelt enorm onethisch aan, maar ze zitten wel met een gigantisch probleem en er sterven mensen door toedoen van de olifanten, dus we hebben na deze ervaring wel geleerd om begrip op te brengen voor het standpunt van Botswana en steunen het eigenlijk wel om de olifantenpopulatie terug te dringen. Dit enerzijds door dieren te ‘veilen’ aan landen die een tekort aan olifanten hebben, anderzijds door gecontroleerde jacht toe te staan. Een Amerikaanse tandarts wilt misschien 500.000 USD betalen om op een olifant te jagen en je hebt in je park een olifant die iedere seconde kan doodvallen van ouderdom. Dan moet je het één tegen het ander opwegen en een juiste beslissing maken (vooral als dat geld dan terug geïnvesteerd wordt in het behoud van de dieren en in de parken). Maar tot zover de schets van een problematiek die Botswana toch zeer fel aandoet en die jammer genoeg fout tot bij ons in de media geraakt. Na de vlucht over de Delta reden we verder naar de Drifters Lodge. De uitbaatster zei ons: “Ik ga jullie nu naar jullie tent met eigen badkamer begeleiden.”, na de lange busrit waren we best moe en dachten we eigenlijk dat ze ons voor de gek hielden. Maar neen, deze nacht hadden we het geluk van te glampen. Een prachtige tent met twee echte bedden, elektriciteit, licht en een badkamer met inloopdouche en echt toilet. Dat is nog eens een luxueus verblijf! Olifanten bij de vleet (dag 16) De 16dedag was vooral een reisdag richting de grens met Zimbabwe voor ons bezoek aan de Victoria Watervallen de dag nadien. Heel wat uren in de bus, maar we kwamen ’s avonds wel aan in wat volgens ons de mooiste lodge tot hiertoe was. We kampeerden aan Elephant Sands, gekend om zijn waterput waar honderden mannelijke olifanten (bulls) zich komen verfrissen. Het was magnifiek om de olifanten slechts op enkele meters afstand te zien drinken. ’s Avonds maakten ze een gigantisch groot kampvuur net voor de waterhole waar alle bezoekers konden genieten van de aanwezigheid van de massief grote dieren. Mighty Victoria Falls (dag 17-18) Vandaag stond opnieuw een drukke dag op het programma. Net voor de middag maakten we een pitstop in Kasana om te genieten van een boottochtje op de Chobe-rivier, wat grenst aan het Chobe National Park en enorm veel wildlife huisvestigt. Op de brede rivier zagen we opnieuw heel wat nijlpaarden, krokodillen van heel dichtbij, een soort bok die naast het water leeft en dan nummer vier van onze Big Five: de buffalo’s van heel dichtbij. Ook zagen we een tweetal olifanten de rivier oversteken. Op de boot genoten we van een ice-tea en een wrap en uiteraard de natuur. Nadien ging het verder richting de Victoria Falls, een blijkbaar supertoeristisch dorpje, maar het huisvestigt wel één van de machtigste dingen die de natuur te bieden heeft. We genoten van een braai met de uitbater van de lodge waar we verbleven. Door de loadshedding (de elektriciteit was de hele dag uit) deden we dit lekker gezellig bij kaarslicht. De dag nadien kwamen we wat traag op gang, een laat ontbijtje met spek & eieren later begonnen we onze wandeling richting de Victoria Watervallen. De watervallen strekken zijn een vertakking van de Zambezi-rivier en strekken zich ruim 1,5 km lang uit. Het geluid van het vallende water was adembenemend sterk en als de wind goed (of slecht) stond werd je zelfs opgefrist door de watervallen. Terecht één van de natuurlijke wereldwonderen, zo vinden we. In de namiddag hadden we een game drive geboekt in het Zambezi National Park. We konden er de Big Five niet vervolledigen, maar hadden wel het geluk om olifanten, giraffen, struisvogels en een karkas van een buffalo te spotten. Die buffalo trok een enorme hoeveelheid aan gieren aan, wat ook wel indrukwekkend was. We genoten van een frisse ‘Zambezi’ pint aan de oevers van de rivier en zagen de zon stilletjes aan ondergaan. Net voor zonsondergang verlieten we het park, zonder ons luipaard te kunnen spotten. De ochtend nadien stonden we wel vroeg op. We gingen samen met Carlos, de Portugese vriend op de tour, een wandeling maken richting het vijfde land van de tour, Zambia. We kregen een stempel in ons paspoort en concludeerden dat er, buiten een hele hoop bavianen, niet zoveel te zien was in Zambia. Maar toch waren we er geweest en mogen we weer een landje inkleuren op onze wereldkaart J. Laatste gamedrive in Hwange NP (dag 19) Rond 16 uur, na ons avontuur in Zambia, en een busrit van enkele uurtjes, kwamen we aan in het Hwange National Park. De allerlaatste game drive stond hier op het programma. Helaas zagen we eigenlijk zo goed als niets op die drie uur, buiten bavianen, olifanten en springbokken. Dat viel wel eventjes tegen, maar het plaatst ook in perspectief hoeveel geluk we hebben gehad op de andere safari’s en we toch maar mooi vier van The Big Five gespot hebben. Dichtbij de bedreigde neushoorns (dag 20) De laatste echte activiteit van de rondreis stond op dag 20 op het programma. In Matopos, een relatief kleine game reserve, leven zo’n twintigtal neushoorns. Samen met onze gids, die recht uit een BBC-documentaire gegrepen leek, gingen we er te voet op uit om neushoorns op te sporen. Na ongeveer een veertigtal minuutjes sporen volgen kwamen we uit bij twee slapende neushoorns. We slaagden er in om op slechts tien meter afstand van de dieren te komen. Daarna hadden we het in kleermakerszit samen met de gids over de gigantische problematiek van poaching. Er worden enorm veel – in het Kruger Park iedere 9 uur 1 neushoorn – neushoorns afgeslacht omwille van hun hoorns. In China geloven de mannen dat ze bij het consumeren van een hoorn de seksuele prestaties (pas klaarkomen na 45 minuten tot een uur) van het dier overnemen. Ze zijn bereid er heel grof geld voor neer te tellen. De hoorn is 100.000 USD per kilo waard, per kilo is dat één van de duurste ‘grondstoffen’ ter wereld, duurder dan goud. Georganiseerde bendes mikken hun pijlen op de neushoorns in Afrika en in Zimbabwe geldt de regel ‘shoot to kill’ als je vermoedt dat er een poacher in het park is. Je wordt nooit aangeklaagd omdat je een poacher vermoordt. De cijfers zijn zeer schrijnend en omdat de dieren niet snel voortplanten hebben we een zeer slecht oog in hun voortbestaan. In Matopos is de populatie gezakt van 180 naar 58 op tien jaar tijd. De oplossing? Afrika zelf ziet die in de legalisering van de markt. De centrale banken zitten op maar liefst 16.000 ton hoorns, genoeg om de zwarte markt voor 20 jaar te voorzien. Dit zou de marktprijs doen dalen en de zwarte markt een pak minder interessant maken en zo dus de dieren beter beschermen. Jammer genoeg neemt de verantwoordelijke organisatie CITES de Afrikanen met hun oplossing niet serieus en wordt de legalisering keer op keer weggestemd. We voelden de frustratie en machteloosheid bij de rangers en de gids. De neushoorns zijn ten dode opgeschreven als het Westen niet ingrijpt. Op dit moment zijn ze de strijd aan het verliezen tegen de poachers en worden er zowel neushoorns als ranchers vermoord. Zo’n nieuws stemt ons niet onmiddellijk gelukkig, maar we vonden het toch belangrijk om zo’n zaken ook in de blog te zetten zodat dergelijke nieuwsfeiten geweten zijn. Wij hebben alvast naar de Belgische CITES-vertegenwoordiger gemaild om haar standpunt te weten te komen. Dinner in the bush (dag 21) De voorlaatste dag was een echte reisdag, de ganse dag in de bus met af en toe een stop voor een ‘bushy bushy’ (= toiletbezoek). ’s Avonds laat kwamen we aan in de Limpopo Vallei, dichtbij de grens met Zuid-Afrika. De camping voorzag ons in een heerlijk driegangen diner in de bush met kaarslicht. Een heerlijk tomatensoepje als voorgerecht, een pojikie van lam als hoofdgerecht en malva pudding als dessert. We genoten van de natuurlijke geluiden, het gezelschap en het prachtige uitzicht van de melkweg en sterrenhemel. Wat zullen we die puurheid van de sterrenhemel missen ’s nachts. Afrikaanse braai in Johannesburg (dag 22) Op de laatste dag reden we in één rechte lijn richting de hoofdstad van Zuid-Afrika, Johannesburg. Onderweg kreeg Kenneth het mailtje dat Holiday Inn het verblijf voor de nacht geannuleerd had. Gelukkig was Elsabe zo vriendelijk om hun ‘guest cottage’ aan te bieden aan ons. We namen afscheid van de groep en gids bij aankomst in Johannesburg en Elsabe nam ons mee naar haar thuis. Daar ontmoeten we haar ouders, twee lieve mensen die de hele wereld al hebben afgereisd en ongelofelijk veel verhalen te vertellen hebben. We genoten van wat onze beste braai ooit was. De boerewors was van uitmuntende kwaliteit. We dronken een heerlijke gin-tonic en een fles rode wijn bij het eten. Heel moe gingen we op tijd slapen en kwam de allermooiste reis van ons leven op mooie manier tot een einde. Dit zijn herinneringen en indrukken die we de rest van ons leven zullen meedragen. De ongereptheid van de natuur en pure wildernis is iets wat je in zeker België niet meer zo snel vindt. De rust en stilte. Een fantastische ervaring. De beste / mooiste reis uit ons leven. 7/10/2019 0 Reacties BAIE dankie vir alles IH CAPE TOWN14 weken stage. En toch vloog het week na week sneller voorbij. De afgelopen week stond ook in het teken van Zuid-Afrikaanse tradities. Zo aten we op maandag onze allereerste ‘gatsby’. Een gatsby is een broodje met ofwel beef ofwel kip, frieten en groentjes tussen. Een gatsby verdelen ze in 4 stukken die ruimschoots de dagelijkse dosis calorieën overschrijden. Maar het was wel heerlijk genieten. Bedankt aan Billie om ons in deze lekkernij te introduceren!
Het werd een zomerse en zonnige dinsdag. Dat gaat steeds gepaard met een magnifiek mooie zonsondergang die we dan ook meepikten met een donutje vanop Signal Hill. Het werd een perfecte zonsondergang en de zee ontmoette de zon alvorens de duisternis toesloeg. Een mooi einde van een prachtige dag. Omdat het onze laatste week met alle studenten en vrienden was, besloten we om de Lion’s Head hike opnieuw op de planning te zetten. Heel veel Saudi’s namen de dappere beslissing om in ons zog de 669 meter hoge berg te beklimmen en dat ondanks Ramadan. We knepen dan ook een oogje toe wanneer ze een slokje water dronken. Na ongeveer een uurtje bereikten we de top. We maakten een groepsfoto en genoten van het fantastische uitzicht over Sea Point, het stadscentrum en de Oceaan. Het werd een leuke en laatste ‘social activity’ met een tiental studenten. Vrijdag was dan ook de allerlaatste stage voor ons. We kochten een chocoladetaart om onze collega’s te kunnen trakteren en bedanken voor de hulp en alle toffe momenten die we samen op International House beleefd hebben. In de namiddag stak braai master en manager Gavin de barbecue in gang met lamb chops, steak en uiteraard traditionele boerewors. Het werd een supertoffe avond met veel gelach, gedans en drank. De dag nadien dringde een ‘water tasting’ in plaats van wine tasting zich op bij McDonald’s om even te bekomen. Bekomen en vooral mentale voorbereiding op een namiddagje naar Stellenbosch. We hadden een tombola georganiseerd waarvan Hilde de grote winnares bleek te zijn met de aankoop van 10 lotjes. De tombola was ten voordele van Milli waarover we het in de vorige blogpost al hadden. Kelly-Marie, actief als White Wine Maker bij Zonnebloem, leerden we kennen op het Pick n Pay Wine Festival in de V&A Waterfront. We contacteerden haar en vroegen of ze geen effort kon doen in een donatie van wijn voor onze tombola. Ze was zo genereus om 6 vintage flessen rode wijn te verloten voor onze fundraiser. We pikten de wijn op in Stellenbosch en Kelly-Marie nodigde ons uit om samen met haar familie ‘potjie’ (een lamb stew met rijst – een beetje pikant maar wel super lekker) te eten en de Champions League finale mee te pikken. Het was een superleuke ervaring en echt heel tof om echte Zuid-Afrikanen te leren kennen en te weten komen wat hen bezighoudt en waar ze wakker van liggen. Heel interessante gesprekken en ontmoetingen waarvoor we Kelly-Marie dankbaar zijn! Zondag beloofde een drukke dag te worden. Eén dag voor het vertrek op rondreis moesten we nog de allerlaatste inkopen doen & dan was het ook nog eens druk in Kaapstad zelf. Red Bull organiseerde een Formule 1 show in het centrum van Kaapstad. De brullende motoren konden we natuurlijk niet missen dus we passeerden daar ook een half uurtje. Nadien gingen we samen met enkele studenten naar The Observatory, een buurt die zeer rijk is aan een grote populatie studenten en hipsters en hierdoor enkele tweedehands ‘vintage’ winkels huisvestigt en leuke koffiebars. We poolden met enkele studenten bij wijze van afscheid. Om 17 uur vertrokken we richting de luchthaven om Kenneth’s broer & zijn vriend op te pikken. Zij zullen het appartement als ware pitbulls bewaken gedurende onze rondreis doorheen zuidelijk Afrika. ’s Avonds genoten we van een heerlijk etentje in HV80, een chique restaurant vlakbij het appartement. Tenslotte namen we nog afscheid van de studenten in Ashanti en pakten we onze rugzak in. Klaar voor de grote trip. 5/28/2019 0 Reacties THINK PINKOns afscheid nadert nu razendsnel en we genieten nog met vollen teugen van ieder moment samen met de collega’s. Op woensdagavond besloten we dus terug te keren naar Shimmy Beach Club om opnieuw van een heerlijk stukje zalm te genieten voor slechts 6 euro. We waren met een 10-tal personen, zowel collega’s als studenten. Het werd een heel gezellige avond, met een hoeveelheid aan eten en heerlijke wijn aan een scherpe prijs. Eén van de leerkrachten op onze stageplaats kreeg de diagnose van een vergevorderd stadia van borstkanker. In Zuid-Afrika bestaat er jammer genoeg niet zoiets als een ziekteverzekering en heb je pech als je geen geld hebt om je medische kosten te betalen. Gavin vroeg ons dan ook om alles uit de kast te halen om zoveel mogelijk geld op te halen voor Milli. Daarop organiseerden we een Think Pink Student Party die plaatsvond op vrijdag. Iedereen deed zijn uiterste best om in het roze te komen en het werd een ontzettend leuke student party samen met Milli, alle studenten, de collega’s en de leerkrachten. Ook organiseerden we een tombola. Via iemand die we leerden kennen op het Wine Festival aan de Waterfront kregen we 6 flessen topwijn van Zonnebloem en ook CapeXtreme deed een mooie donatie met 2 tickets om te gaan sandboarden. We haalden meer dan 3.500 Zuid-Afrikaanse Rand op één avond op. Wil je ook een donatie doen om ons project voor Milli te steunen? Dat kan via https://clickndonate.com/be-a-rainbow-in-teacher-millis-cloud-goal-r-210-000/ Zaterdagvoormiddag was het aangenaam warm met 25 graden celsius. Perfect weer voor een mooie wandeling langs de Sea Point Promenade met als eindbestemming Oranjezicht City Farm Market. Onderweg ontdekten we nog een wijnwinkel waar ze alle exclusieve wijnen aanbieden van de top Wine Estates voor een scherpe prijs. Net voor onze terugkeer mag de winkeluitbater zich dus aan een bezoekje van ons verwachten. Oranjezicht Farmers Market is een supergezellige marktje met vele eet- en drankstandjes. We genoten er van een hipster ice tea en een steak sandwich in het zonnetje. Puur genieten. In de namiddag stond een echte Zuid-Afrikaanse ervaring op de planning, namelijk de rugbyclash tussen de DHL Stormers en de Nieuw-Zeelandse Highlanders in het Newlands Stadium. Het was een superleuke ervaring en de sfeer was top. De DHL Stormers wonnen eenvoudig hun wedstrijd. ’s Avonds gingen we nog mee uit omdat één van onze Zwitserse vriendinnen terugkeerde naar huis. Op zondag gingen we een tweetal uurtjes tennissen. In de namiddag gingen we samen met enkele studenten minigolven en aten we een heerlijke gelato. In de voormiddag was het klammig en warm, in de namiddag koelde het enorm af en begon het te regenen. De Zuid-Afrikaanse winter begint toch echt toe te slagen nu J. De Disney-remake van Alladin was op vrijdag uitgekomen en we kregen enkele studenten warm om samen met ons op de regenachtige zondagavond naar de cinema in V&A Waterfront te gaan. We keken de film in 4Dx en het was echt een heel goede remake. We kijken alvast uit naar de Lion King première op 19 juli in België… Nadien gingen we terug naar het appartement om fris aan onze allerlaatste stageweek te beginnen… 5/23/2019 1 Reactie LOCALICIOUS DEALSNa het grote bezoek van Kenneth’s moeke Oevel en Fernand stond er nog een ‘visite’ op het programma op woensdagavond. Tomorrowland-vriendin Elsabe was in Kaapstad voor zaken en wou ons graag te ontmoeten. Shimmy Beach Club. We brachten er al eens een namiddag door op één van de vele public holidays. Tijdens de winter doen ze iedere woensdag hun prijs gewoonweg min 50%, hun befaamde localicious deals. Op letterlijk alles: zalm, champagne, … Een opportuniteit die dus duidelijk te mooi was om te laten liggen. We nodigden Elsabe op woensdagavond uit in de beach club en genoten van drie gangen, vier flessen wijn, gaven een mooie fooi aan de serveuse en betaalde plus minus 40 euro met twee. De deal van ons leven. Het was bovendien een supergezellige avond met interessante gesprekken over uiteraard Tomorrowland, zakendoen in Zuid-Afrika, politiek, … Kortom een zeer geslaagde avond. Na die drie gangen hadden we wel nood aan een sportieve uitlaatklep. We besloten om nogmaals ons lidmaatschap bij de Green Point Tennis Club te verlengen en gingen opnieuw tennissen op donderdagavond. William biedt ondertussen al stevig weerwerk en heeft zelfs al enkele aces op zijn palmeras staan. Vrijdagavond vraagt vanzelfsprekend om een avondje uit. Alex, een Zwitser die we hier hebben leren kennen, stippelde een kroegentocht uit. Wel niet langs bruine café’s maar langs exclusieve cocktailbars. De eerste halte was Harringtons waar alle drankjes aan halve prijs waren. Een glas champagne of een mojito voor slechts 2 euro? Wij waren alvast grote fan. Nadien gingen we nog naar een cocktailbar waar ze heel bekende ‘signature cocktails’ hadden. Bijvoorbeeld een gin-tonic met een korstje erop die geserveerd werd als een tiramisu. Hiervan waren we niet zo’n grote fan. We sloten de avond af rond 1 uur en keerden terug richting het appartement. De dag nadien gingen we opnieuw tennissen en een koffietje drinken. Maar omdat we ons hadden ingeschreven voor de FNB Cape Town 12 km loopwedstrijd moesten we ons racepakket nog ophalen in de V&A Waterfront. We bestelden de Uber en die deed een ritje dat we ondertussen al tientallen keren gedaan hebben. Opeens hield iemand van de politie de chauffeur tegen en vroeg om zijn rijbewijs en taxi-licensie. Het eerste kon hij voorleggen, het tweede jammer genoeg niet. Hij werd uit de auto gehaald en gearresteerd en wij mochten te voet naar de V&A Waterfront wandelen… Wat een avontuur… ’s Avonds kookten onze Zwitserse en Italiaanse vrienden een heerlijk verse lasagna en speelden we enkele drankspelletjes. Dat bleek achter gezien een minder goed idee te zijn. Want zondagmorgen stond dus de FNB Cape Town 12 km op het programma. Om 7 uur stonden we met kleine oogjes op. We gingen met de bus richting Table View wat een geweldig uitzicht biedt over Tafelberg en de stad. Vandaar starten we de race terug naar de stad met de finish aan het hoofdkantoor van de grote bank FNB. We kwamen beiden binnen onder het uur. Doelstelling bereikt. Wel met een veel te hoge hartslag. Die verdomde alcohol toch J. Nadien werd het een ‘tamme’ zondag met de clash tussen Nadal en Djokovic in Rome op tv en de rest van het tweede seizoen van Casa De Papel. 5/17/2019 1 Reactie Hoogbezoek (mét chocolade, hmm...)Tijdens de twaalfde week van ons verblijf hier (jawel, we zitten al 3 maanden in prachtig Kaapstad) stond er hoogbezoek op het programma. Maar eerst moest er uiteraard een weekje gewerkt worden. We bereiden ondertussen de overdracht van enkele grote marketingprojecten naar de nieuwe stagiairs voor. Maar we moeten uiteraard nog steeds zorgen dat er voldoende activiteiten met studenten georganiseerd worden. De kleurrijke Bo-Kaap buurt werd recent tot cultureel erfgoed uitgeroepen en is daardoor beschermd. De perfecte gelegenheid voor een uitstapje met een gids samen met de studenten, dachten we dan maar. Twee organisaties doen dagelijks een begeleide wandeling in de Bo-Kaap, volledig gratis (al moet je wel een kleine tip geven). Helaas stuurden ze ons al gauw wandelen omdat we met een grote groep de tour wouden aanvangen. Het werd dus plan trekken, maar gelukkig herinnerden we ons nog veel van de vorige tour en konden we toch af en toe wat uitleg geven tijdens onze wandeling in de Bo-Kaap. De studenten genoten er enorm van. En dan op vrijdag stond eindelijk de reünie gepland waar Kenneth toch wel heel hard naar uit had gekeken. Moeke Oevel en Fernand kwamen aan in Kaapstad en hadden ons uitgenodigd om mee te gaan eten in het stadscentrum. Het was enorm gezellig om de ganse groep Nederlanders waarmee ze al 2,5 weken aan het reizen waren te ontmoeten en uiteraard gezellig bij te praten na 3 maanden. Een enorm blij weerzien. Ze hadden ook het zonnetje meegebracht naar Kaapstad, na het wisselvallige weer tijdens de week was het een aangename 25 graden op zaterdag. Rond 10 uur vertrokken we voor een wandeling richting de V&A Waterfront waar we moeke & Fernand ontmoetten om tapas te eten in La Parada. Het was gezellig genieten in het zonnetje. Vervolgens namen we de bus mee naar het stadscentrum en gingen we naar Greenmarket Square om de jacht op souveniertjes te openen. De verkopers blijken toch harde noten om te kraken en bleven koppig vasthouden aan hun woekerprijzen. We gaan dus nog een poging ondernemen op een rustiger moment met minder toeristen in de buurt. ’s Avonds gingen moeke & Fernand met de groep naar een show van Kaapse Stories. Wij gingen dan maar naar Signal Hill om te genieten van een indrukwekkende zonsondergang met zicht over gans Sea Point en de Atlantische Oceaan met een fles Spier rosé in de hand en een zak chips. Zeker voor herhaling vatbaar. Derde maal is scheepsrecht. Al tweemaal hebben we de Cape Peninsula tour gedaan, twee keer hadden we bewolkt en mistig weer. Ditmaal was het zonnetje gelukkig wel present en dat leverde geweldig mooie (familie)foto’s op. We begonnen de tour in Sea Point, onze eigen buurt en gidsten de bus langs het zwembad waar we zoveel uren hebben doorgebracht, langs het appartement en het werk. Het was enorm leuk om bekend volk rond te leiden in de buurt waar we al 3 maanden leven en werken. De volgende bestemming was Hout Bay, het vissersdorpje op zo'n 20minuutjes van Kaapstad. Opnieuw namen we de boot richting Duiker eiland waar de duizenden Cape Fur seals van het zonnetje aan het genieten waren. De wind stond gelukkig goed dus de eau de toilette van de zeehonden kwam niet echt door. Nadien reed de bus verder via Chapman's Peak Drive richting het victoriaans dorpje Simon’s Town en de bekende Afrikaanse pinguïnkolonie op Boulders Beach. We probeerden op het ander strandje een foto met een pinguïn te nemen maar de ‘Jackass Pinguins’ zwemden liever wat dieper in het water. De laatste halte op de tour was Cape Point met Kaap de Goede Hoop. We hiketen opnieuw, dit keer samen met moeke, richting het bord om er een mooie foto te nemen. De vorige keer toen we in het national park waren, vonden we de waarschuwingsborden over de bavianen fel overdreven. Ditmaal kwam het wel tot een aanvaring tussen een baviaan en William. Tip, je groter voordoen dan de baviaan is geen efficiënte methode om de aap af te schrikken. ’s Avonds namen we moeke en Fernand mee naar Make Sushi in Sea Point voor hun allereerste sushi-ervaring. Moeke vergiste zich wel jammerlijk tussen de gember en wasabi, ze nam een grote schep wasabi en at die in één keer op. De stoom kwam letterlijk uit haar oren. Nadien kaarten we nog gezellig na bij een Belgische pint in de Mojo Market. Op maandag hadden moeke en Fernand een vrije dag. Een mooie kans dus om hen de andere kant van Kaapstad eens te laten zien. In de voormiddag bleven we in het stadscentrum en namen we deel aan een gegidste wandeling over de Apartheid. We leerden meer over de installatie van het regime, hoe het 42 jaar lang stand kon houden maar ook over het stil en minder stil protest en verzet wat uiteindelijk de neergang van de Apartheid betekenden en de democratie van Zuid-Afrika inleiden. Historisch een zeer interessante tour die we aan iedereen zouden aanraden om meer te leren over een negatief, maar belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis van Zuid-Afrika. Maar een voormiddag in het stadscentrum is en blijft nog steeds meer dan voldoende. Nadien gingen we naar Sea Point om te lunchen in La Perla, een vis- en Italiaans restaurant met uitzicht over de oceaan. Een prachtige zaak om te genieten van een flesje wijn en overheerlijke lasagna. Nadien wandelden we langs de promenade richting de stranden van Clifton. Het was er opvallend rustig ondanks dat het wel aangenaam warm was. We wandelden verder via het strand richting Camps Bay met een tussenhalte in The Bungalow om eentje te drinken en even uit te rusten. In Camps Bay genoten we van een prachtige zonsondergang en mooi schouwspel van de lucht. ’s Avonds aten we samen met moeke en Fernand boerewors met patatjes in het appartement en keken we naar het tennistoernooi in Rome. Dinsdagvoormiddag stond voor moeke en Fernand Robben Eiland op het programma. Om praktische redenen konden we niet mee op die tour. We besloten dan maar te gaan tennissen. Dat leverde ons ook meteen een memorabel Uber-ritje op. 99% van de Uber-chauffeurs zijn mannen hier in Zuid-Afrika, nu hadden we een vrouw die bovendien ook nog eens moslima was. Menig Vlaams Belanger zou hier al wantrouwig bij worden, maar de vrouw was supervriendelijk en vertelde ons dat haar echtgenoot enkele jaren geleden overleden was en dat ze als Uber-chauffeur de kosten voor school voor haar kinderen probeert te bekostigen. Moedige madam, dachten we meteen. Omdat we uit België komen, mochten we zelfs iets in haar notitieboekje schrijven waarin ze bijhoudt wie ze ontmoet uit welk land. Een inspirerend verhaal dat alle vooroordelen over moslima’s aan diggelen slaagt. Zo moeten er meer mensen zijn :-). We ontmoetten moeke en Fernand na hun Robben Eiland tripje in de V&A Waterfront om een pasta carbonara te gaan eten. Nadien gingen we verder richting de Kirstenbosch Botanical Garden om daar nog twee uurtjes door te brengen. We wandelden wat door de fauna en flora en hiketen naar de waterval. Het was genieten van het warme weer en het prachtige park. ’s Avonds gingen we terug naar de V&A Waterfront om daar afscheid te nemen van moeke en Fernand. Zij keerden moe maar voldaan terug naar België dezelfde avond. Het was oprecht een weekendje puur genieten. 5/15/2019 0 Reacties Last First ThursdayOp woensdag was het 1 mei, dag van de Arbeid. Een feestdag in België en in Zuid-Afrika houden ze ook van ‘public holidays’. We werden dus niet op het kantoor verwacht. Vandaar besloten we om een brouwerijbezoek in te plannen. Bier is één van de passies van Zuid-Afrikanen. De leuze ‘schoenmaker blijf bij je leest’ is jammer genoeg wel zeer toepasselijk voor het Zuid-Afrikaans bier. Het werd de Jack Black brouwerij gelegen buiten het stadscentrum van Kaapstad. Tijdens de tour doorheen de brouwerij werd het al snel duidelijk dat ze veel meer geheimen prijsgeven dan bij een Belgisch brouwerijbezoek. De proevertjes vielen wisselend in de smaak. Hun pilsbier was gelukkig te drinken en het werd wel een gezellige namiddag, zeker gezien ze een deal hadden met hun hamburgers: 2 voor de prijs van 1. We speelden wat met de kaarten en genoten van het zonnetje. Door onze rondreis in Namibië, Botswana en Zimbabwe in juni was begin mei al onze allerlaatste First Thursday ervaring. Door de public holiday van de dag ervoor verkozen veel mensen echter de stad te ontvluchten voor een lang weekendje weg. Het was dus opvallend rustig in het stadscentrum. Gelukkig waren we een grote groep van studenten en stagiairs en werd het toch nog een toffe avond met heel wat flessen rosé in The Village Idiot. De economische motor van Kaapstad moet toch draaien hé :-) Het werd een hele gezellige avond en rond 2 uur keerden we terug richting het appartement, want op vrijdag moest er nog gewerkt worden. Uiteraard was er nog een bucket list om afgewerkt te worden. Op zaterdag vertrokken we dan ook op tijd naar The Old Biscuit Mill, een authentieke markt die enkel op zaterdag plaatsvindt in Woodstock. Op de markt vind je vele kledingwinkels, souvenierwinkeltjes en uiteraard eet- en drankstandjes. We aten een heerlijke wrap bij een Syrische ex-student van IH die ons dan ook nog eens korting gaf. Rond de middag gingen we verder richting The Slave Lodge, een museum dat het verhaal vertelt over de opgang, implementatie en uiteindelijke bevrijding van de slaven hier in Zuid-Afrika. Gezien de langdurige kolonisatie van Zuid-Afrika door zowel Nederland als het Verenigd Koninkrijk is slavernij lange tijd normaal geweest en was Zuid-Afrika ook een doorgangspunt voor slaventransport. Het was een leerrijk museum en zeker de moeite waard. Op zondagmorgen kreeg Kenneth slecht nieuws te verwerken. Zijn moeke Oostmalle was zachtjes heengegaan op de nacht van zaterdag op zondag. We hadden die dag afgesproken om met onze Zwitserse vrienden de zware hike van Tafelberg te doen. Kenneth twijfelde om al dan niet mee te gaan, maar besloot toch dat de gedachten verzetten de beste optie was. We namen dus de Uber naar Kirstenbosch Botanical Gardens omdat vandaar de Skeleton Gorge hike naar Tafelberg begint. De hike zou plus minus 5 uur duren, we namen dus voldoende water, koekjes en een truitje mee. De hike vertrekt aan de andere kant van Tafelberg waar beduidend meer neerslag valt. Daardoor is die kant veel groener en voelt het meer als een bos of een woud aan. De trial nam ons naar boven op een waterval, langs uitgedroogde meren en doorheen prachtige bossen. Onderweg hadden we ook prachtige uitzichten over False Bay, Hout bay, de gebergtes van Stellenbosch en Kogelberg Nature Reserve in de verte. Het was genieten van de voet van Tafelberg tot aan de kabellift. Na een viertal uurtjes bereikten we de top en doordat het er zo rustig en stil was (we hebben zelfs een klipspringer onderweg gespot) had Kenneth toch het gevoel een beetje dichter bij zijn moeke te zijn. ’s Avonds trakteerden het zonnetje ons op een spectaculaire zonsondergang en kleurde zelfs de zee roze. Puur genieten vanop het terras van het appartement. 5/2/2019 0 Reacties Weekendje in het WEST COAST NPHet werd opnieuw een actief weekje hier in Kaapstad met zeer zomers weer en enkele prachtige zonsondergangen. Op woensdag stond er een sportieve afspraak op de agenda. Gelukkig waren de benen van de halve marathon al wat gerecupereerd. De beach tennisset van Decathlon fungeerde als een beachvolleybal veldje voor de gelegenheid. Een redelijk aantal studenten tekenden present en het werd een spannend potje. Uiteindelijk kon het team IH Interns toch de overwinning in de wacht slepen. ‘Work hard, play hard’, is een waar levensmotto hier in Kaapstad. Na een weekje hard werken aan verschillende interessante marketingprojecten is het dus opnieuw tijd voor ontspanning. We besloten opnieuw de VW Golf te huren en boekten een lodge in Langebaan, op ongeveer 150 km afstand van Kaapstad. Langebaan is de perfecte uitvalsbasis om het West Coast National Park te ontdekken. Gelegen op ongeveer 10 minuutjes rijden van de ingang. Het dorpje is ook een waar mekka voor kitesurfers en bij aankomst gingen we dan ook naar het strand om hun stunts te bewonderen bij zonsondergang en een frisse pint. In de lodge hadden we een braai ter beschikking. De beslissing om een kilootje picanha te gaan kopen en op de braai te gooien was dan ook snel genomen. Wat kaartspelletjes en een heerlijke braai later besloten we om te gaan slapen aangezien we vroeg wouden opstaan de dag nadien. ’s Morgens vroeg reden we richting het West Coast NP om er allereerst te genieten van het Seeberg Viewing Point dat een prachtig ver zicht biedt over de ganse lagune. De rust en stilte was een immens verschil met het immer bruisende Kaapstad. In de verte zagen we zelfs een groep flamingo’s. (Jawel, echt alle beesten van het dierenrijk lijken present te zijn in Zuid-Afrika). 'S middags gingen we gezellig lunchen in het Geelbek Restaurant midden in het park. Daar waagden we ons voor de eerste maal aan de Zuid Afrikaanse specialiteit Ostrich Burgers en het was om je vingers van af te likken. Vervolgens reden we naar de bird hide vanwaar we een geweldig uitzicht hadden op de flamingo’s in hun natuurlijke habitat. De beesten hebben duidelijk een fantastisch leven, een beetje vissen, een beetje zonnen en vooral veel slapen. We zouden onmiddellijk voor zo’n leven tekenen. Tijdens het rondrijden in het park kwamen we nog heel wat wild life tegen zoals struisvogels, schildpadden, elanden, springbokken, bontebokken en zelfs een slang. In de namiddag trokken we de wandelschoenen aan voor een korte maar prachige hike van ongeveer 5 km. Het einddoel was de 'Atlantis Dunes' die een impressionant en weids uitzicht boden. ’s Avonds pikten we de zonsondergang nog mee in Langebaan en besloten we ditmaal 2 kg picanha op de braai te gooien. Opnieuw een gezellige avond van kaartspelletjes, flesjes wijn en heerlijk eten. Zondag is uiteraard een rustdag, vandaar hadden we het strand van Kraalbaai op het programma gezet. Na ongeveer een uurtje rijden door het National Park kwamen we aan op het strand. Het was heerlijk genieten van 30 graden, verfrissend en helder water in de lagune en het magnifieke uitzicht. Enkele uurtjes gingen al vlot voorbij en we hadden graag nog een hike gedaan van Tsaarbank naar een nabijgelegen scheepswrak. Plots besliste een frisse en lage wolk daar anders over. Het koelde zeer snel af op het strand en we besloten de hike aan ons voorbij te laten gaan. We reden naar de andere kant van de lagune waar het wel heerlijk vertoeven was in het zonnetje. We dronken er nog een koffietje en genoten van een heerlijke dessertje. Nadien lieten we de rust & vrede van Langebaan en het National Park achter ons om terug richting het drukke Kaapstad te rijden. Onderweg zagen we een prachtig schouwspel van kleuren bij zonsondergang. De week van Pasen stond de sportieve hoogmis van het buitenlands avontuur op het programma. Op donderdagavond begaven we ons naar de expositie waar hoofdsponsors Adidas, Powerade en Garmin enkele leuke brand activations deden. Beroepsmisvorming als marketeers om dat steeds als een campagne te beoordelen J. William waagde zich aan een sprintwedstrijdje met als inzet een waardebon van 30 euro van Adidas. Hij haalde een mooie 6eplaats van de ganse dag. Niet genoeg voor de bon, maar toch een goede opwarmer. We verkenden de expo en de meer dan 30 standjes. Ook pikten we onze borstnummer op en kochten we een tshirtje. Wel met de 56 km, de Ultra Marathon op. Voor alle duidelijkheid: wij nemen pas volgend jaar deel aan de Ultra Marathon. Voor dit jaar volstaat de halve marathon ruimschoots. Nadien begon het extra lang weekend. Eén van de Braziliaanse studenten vertrok huiswaarts en we besloten om haar afscheid te vieren door mee uit te gaan. Het werd al gauw 2 uur vooraleer we de Uber naar huis namen. Wel bleven we professioneel als atleten en hielden we het bij colaatjes en bruiswaters. (Echt waar deze keer!). ’s Morgens namen we deel aan de International Friendship Run. Zoals het hoort bij marathons gooien de atleten de dag voordien de beentjes al eens los voor een opwarmrondje van 5 km. Onze route begon in de V & A Waterfront, langs het stadion in Green Point en terug over de boulevard in Sea Point. Een 500-tal lopers uit meer dan 80 landen stonden aan de start. We liepen de 5 km rustig uit op 45 minuten en leerden sportievelingen vanover de ganse wereld kennen. Na inspanning, was het tijd voor ontspanning. We pikten onze favoriete en goedkope huurwagen, de VW Golf uit ’99, opnieuw op uit Rondebosch. We trokken opnieuw, met enkele studenten, richting Hout Bay. Het vissersdorpje gekend voor Duiker Eiland waar maar liefst enkele duizenden Cape Fur Seals hun thuishaven kennen. Eén van de studenten had een serieuze kater en de zeehonden hebben een vrije sterke lijfgeur. Dat in combinatie met een boottochtje bleek toch een serieuze test. ‘William and Kenneth’s hangover program is the worst’. Het wordt nog een heuse tour. We zetten onze tocht verder richting Maori Bay waar het scheepswrak van The Bos 400 ligt. Het schip voer in juli 1994 tegen de klippen van het gebergte en is er door de jaren heen blijven liggen (althans een deel ervan). Vervolgens gingen we naar Simon’s Town om deze keer echt op Boulders Beach te gaan. Het begon al wat bewolkt te worden, maar het was zeker nog oké voor een mooie foto. We kochten ons toegangsticketje en opeens begon het te miezeren. Het werd pikzwart en de hemelsluizen gingen wagenwijd open. We zullen dus nog een derde keer moeten terugkeren richting de pinguïns voor (eindelijk) een zonnige foto. Zaterdagmorgen. Verlengd weekend. De wekker liep af om half vijf. In Kaapstad start de marathon op een ontiegelijk vroeg uur. Vandaar ons vroeg vertrek. Het startschot klonk om 6.10 uur. Samen met 15.000 andere sportievelingen schoten we uit de startblokken om 21,1 km te lopen langs de voet van Tafelberg naast Kirstenbosch Botanical Garden. Het parcours was prachtig maar zeer pittig met 400 hoogtemeters. De sfeer was wel geweldig met veel supporters langs de weg. Sommige studenten uit Stellenbosch brachten zelfs hun eigen DJ-set mee om de lopers op te zwepen. Na 1 uur en 59 minuten, net onder ons vooropgesteld doel, sprinten we over de finish. We eindigden bij de eerste 2.000 joggers (van de 15.000 deelnemers). Aangezien we 75 euro betaalde (in plaats van 15 euro) mocht daar toch een extra incentive tegenover staan. We werden uitgenodigd in de International Hospitality Tent voor een koffietje, een colaatje en een lunchpakketje. Vanuit de hospitality tent zagen we ook een snelle Keniaan aankomen die 56 km overbrugde in 3 uur en 8 minuten. Waanzin! Nadien reden we terug richting Sea Point om onze valies in te pakken voor een weekendje naar de winelands te gaan samen met een collega-stagiaire Margherita en student. We checkten rond 2 uur in onze AirBnB met 2 slaapkamers en 2 badkamers. Het was zeer mooi gelegen op wandelafstand van het stadje. We aten een hamburger en waagde ons aan een eerste flesje wijn. We wandelden wat rond in het gezellige Stellenbosch waar je nog vele klassieke winkeltjes en boetieks terug kan vinden. De studenten waren jammer genoeg allemaal wel weg voor het lange paasweekend. ’s Avonds kookte Margherita een echte Italiaanse pasta carbonara en gingen we vroeg naar bed na een heel lange dag. Op zondag bezochten we eerst de zeer gezellige Root 44 Market waar je zo goed als alles kan kopen; uiteraard eten en drinken, maar ook souveniertjes, meubels, kleding, … Het was er wel opvallend rustig omdat we er zeer vroeg op de dag waren. Onze allereerste fles wijn hier in Zuid-Afrika kwam van Delaire Graff Estate. Die Wine Estate jaagden we dan ook onmiddellijk door Google. Het bleek een super-de-luxe Wine Estate te zijn waar een overnachting je al gauw meer dan 1.000 euro kost. "The jewel of the Cape Winelands", spek naar onze bek dus. (Althans voor een wine tasting). De aankomst gaf ons ook onmiddellijk een Twinpalms-gevoel, het was zeer luxeus en situeerde zich in de bergen met een magnifiek uitzicht. We besloten dan ook de luxe tasting met 8 glazen te nemen. James, onze garçon, vulde de glazen vlotjes en genereus bij. Nadien bezochten we ook nog het Boschendal Wine Estate in Franschoek. Hier genoten we van een lunch in het zonnetje en nog een 6-tal proevertjes. Maandagmorgen kwamen we hongerig uit bed en wandelden we het stadje in voor een stevig Afrikaans ‘boere’ ontbijt. Eigenlijk gewoon spek met eieren en boerewors. Sinds januari 2018 telden we al naar deze dag. Eindelijk het bezoek aan de Ken Forrester Wine Estate. In januari 2018 genoten we van een etentje in the Walkie Talkie in Londen. Een weddenschap tussen Kenneth en William over het pingpongen zorgde ervoor dat Kenneth een fles wijn moest trakteren in Darwin’s Brasserie London. Maar dat moest wel een Zuid-Afrikaanse zijn om in de sfeer te komen, vond Kenneth. Het bleek een The FMC van Ken Forrester te worden. Maar, het krappe tijdsschema dat reisgids Kenneth had opgesteld, had nog een musical (jawel, the Lion King – kwestie van helemaal in Zuid-Afrikaanse sferen te komen) in petto. De wijn moest dus tot onze grote spijt snel naar binnen gespeeld worden. Achteraf kwamen we er achter dat die FMC-wijn bij de beste 1% wijnen ter wereld behoorde… Toen zetten we Ken Forrester met stip op 1 op onze to-do lijst in Kaapstad. Op Ken Forrester kozen we uiteraard voor de tasting waar FMC bij inbegrepen zat. We kregen zelfs een glaasje vonkelwijn gratis ter gelegenheid van het paasweekend. De Wine Estate was zeer rustiek en prachtig gelegen met zicht op Tafelberg. De 4 wijntjes waren stuk voor stuk ‘world-class wines’ die zeer goed smaakten. We kochten een (duur) flesje FMC voor in het appartement te openen bij een mooie gelegenheid. Vervolgens bezochten we Lanzerac Wine Estate, qua luxe zeker op het niveau van Delaire Graff Estate. Omdat het toch paasmaandag was kozen we voor de chocolate pairing. Het was heerlijk smullen van de chocolaatjes en uiteraard de bijhorende wijntjes. Het laatste Wine Estate van de dag heette Warwick en lag naast een prachtig meer. Van al dat drinken krijg je uiteraard honger dus we namen de Gourmet Picnic met zalm en verschillende stukjes vlees. Een perfect laagje voor de laatste wine tasting van 6 proevertjes. Dan was het jammer genoeg tijd om terug om het weekendje Stellenbosch af te sluiten en terug te keren naar The Mother City. We reden wel nog verder naar Dolphin Beach, Bloubergstrand om daar de zonsondergang mee te pikken met uitzicht op Tafelberg. Het werd één van de meest spectaculaire zonsondergangen van ons verblijf hier. We eindigden ons verlengd weekend met een drive-in van McDonald's, aangezien we toch nog de Golf ter beschikking hadden :-) 4/17/2019 0 Reacties Winterse prikDe afgelopen twee maanden hebben we ons als een echte kameleon aangepast aan de Zuid-Afrikaanse levensstijl. Iedere dag zonnig en 25 graden, in Havaianas naar het werk. Het went zeer snel. De eerste winterse prik van slechts 18 graden en koude nachten pikten dus wel eventjes. Desalniettemin werd het weer een leuke week met voldoende sponsoring voor onze favoriete bierconcern en ook wat sportieve prestaties. Onze absoluut favoriete minigolf situeert zich uiteraard op het industrieterrein Wolfstee te Herentals. Toch besloten we om een open mind aan te houden en de Zuid-Afrikaanse variant van minigolf, ‘putt putt’ genaamd een kans te geven. De 18 holes waren niet super goed verzorgd maar het was wel een enorm leuke ervaring onder een fris winterzonnetje van 17 graden celsius. Het aantal studenten is drastisch gedaald en slechts 2 studenten vergezelden ons op de minigolf. Het podium kleurde Belgisch met William op de eerste plaats en Kenneth op de tweede plaats. De schoolbanken van KdG zijn reeds een verre herinnering. Op donderdag stond een tijdelijke comeback naar de schoolbanken wel gepland. Jonathan, onze stagementor, had ons ingeschreven om deel te nemen aan examen. Een multilple choice leesexamen, in het Engels uiteraard. Het werd een eitje. De twee-en-half uur die voorzien werden waren veel te lang. Na een half uurtje was Kenneth klaar, en William bereikte de finish na drie kwartier. Als we slagen (meer dan 80% halen), krijgen we een lunch aangeboden van onze stagementor. ’s Avonds besloten we om toch nog maar eens te trainen, gezien we op zaterdag van het paasweekend een halve marathon moeten lopen. Een stevige training van 15 km met veel hoogtemeters. Die halve marathon komt zeker goed. Vrijdag beloofde een drukke dag te worden met de maandelijkse Student Party op het programma. Dankzij ons organisatorisch talent verliep het allemaal vlekkeloos. Het thema was superheroes, een verkleedfeestje dus. Kenneth toverde zich om tot de Hulk en William verkleedde zich als Johhny Bravo. (Niet echt een superhero, maar het zag er nog wel komiek uit). Jammer genoeg schafte de school een grote hoeveelheid glitter aan. Die is nog steeds terug te vinden in ons appartement, bijna een week na datum… Nakaarten deden we in een lokaal danscafé, the Village Idiot, samen met een grote groep studenten. Bekomen van een lange werkdag met een Zuid-Afrikaans pintje. De ideale manier om het weekend in te zetten. “Laat het gras maar groeien”, en zo ging dat ook met ons haar. We zijn zeer tevreden over William’s nicht Jolien, maar een retourticketje bleek toch net buiten het beursbudget te vallen. Dan maar naar een Zuid-Afrikaanse kapper. Eigenlijk twee Pakistanen die hun Afrikaanse droom achterna gejaagd hebben. 160 Rand of 10 euro later hadden we een fris snitje zonder al te grote problemen. Weer een euvel verholpen. Vervolgens deden we nog enkele inkopen, want Dean (de vriend van collega Billie) had ons uitgenodigd op een braai bij hem thuis. Een enorm leuke manier om echte Zuid-Afrikanen te leren kennen bij een goed stuk vlees en een frisse pint. Zo werd het toch weer gauw 3 uur vooraleer we huiswaarts keerden. Uitslapen dus op zondag. Om nadien rustig richting de tennisclub in Green Point te wandelen. 2 uurtjes tennissen en de alcohol uitzweten, een voldaan gevoel. De zonsondergang pikten we nog mee vanop Camps Bay met twee Zwitserse studenten. ’s Avonds genoten we van de beste pizza die we tot zover gegeten hebben. De rekening bedroeg slechts 18 euro. Het goedkoopste dineertje dat we ooit hadden. Het paasweekend belooft hectisch te worden met een halve marathon en een weekendje Stellenbosch op het programma. |
AuteurKenneth & William Archieven |